Komentarz artysty:

Rozpad uchwycił dokładnie moment, w którym forma zaczyna rozpływać się w abstrakcji, a to, co kiedyś było całością, rozpadło się na czyste wrażenia. Fotografia, powstała z odbicia drzew i nieba, staje się odwróconą medytacją nad rozkładem i uwolnieniem. Znana architektura natury rozplata się na linie i włókna, przywołując zarówno sieci neuronowe, jak i ostatnie przebłyski czegoś, co znika. Praca ta odzwierciedla nietrwałość nie jako destrukcję, ale jako transformację powolne, świetliste niszczenie, które ustępuje miejsca czemuś nowemu.

Opis:

W kompozycji rozgałęzione formy opadają z góry jak korzenie zawieszone w powietrzu, a ich struktury rozpuszczają się w delikatnym rozproszeniu światła. Odcienie elektrycznego błękitu i bieli przeplatają się z ciemnością, sugerując zarówno zanikanie materii, jak i trwałość energii. Obraz wibruje między porządkiem a upadkiem, między życiem a jego echem. Rozpad odnosi się do poezji zanikania piękna odnajdywanego w momencie, gdy tożsamość się zaciera, gdy natura i umysł rezygnują ze swoich granic, aby stać się częścią nieskończoności.