Komentarz artysty:

„Płonąca cisza” destyluje wielkość zachodu słońca w jednym geście światła – wąskiej wiązce przecinającej ciemność, pozostałości dnia ustępującego w ciszę. Fotografia nie poszukuje słońca, ale jego odbicia w wodzie, sposobu, w jaki blask pozostaje nawet wtedy, gdy jego źródło zanika. W tej grze pomarańczowego, białego i czarnego światła staje się wspomnieniem, a cień świadkiem. Obraz odzwierciedla wytrwałość i ulotność – sposób, w jaki światło pozostawia ślad na tym, co oświetla, nawet po tym, jak zniknęło.

Opis:

Fotografia izoluje smukłe odbicie słońca na powierzchni niemal czarnej wody. Promień płonie w odcieniach stopionej pomarańczy i bladej bieli, wycinając kruchą ścieżkę w ciemności. Otaczająca ciemność pogłębia blask, zamieniając go zarówno w ranę, jak i błogosławieństwo – ślad czegoś ogromnego, teraz zredukowanego do szeptu. „Płonąca cisza” uchwyciła paradoks odejścia światła: że jego ostatnim aktem jest oświetlenie, krótkie i całkowite, zanim rozpłynie się w ciszy nocy..