Komentarz artysty:

Waterink to przywołanie niewidzialnego dialogu między światłem a głębią. Nie oddaje on wyglądu wody, ale to, co ona szepcze – powolne rozpuszczanie się substancji w odbiciu. W monochromatycznej ciszy srebro i cień stają się jednym, oddychającym językiem. Obraz ten jest nie tyle przedstawieniem, co atramentową medytacją nad przemijaniem, gdzie każda fala jest zarówno zapisem, jak i wymazaniem.

Opis:

Czarno-biała fotografia, na której woda lśni płynnym srebrem, a cień przecina ją jak pociągnięcie pióra z zapomnianego pisma. Powierzchnia wydaje się myśleć, pamiętać. Gra tonów sugeruje krajobraz, który istnieje tylko między widzeniem a odczuwaniem – echo zawieszone w płynnej ciszy. Waterink zachęca widza do odczytania światła jako tekstu, ciemności jako interpunkcji i odnalezienia znaczenia w cichym rytmie odbicia.