Komentarz artysty:

„Wieczny płomień” rozważa elementarny dialog między ogniem a wodą, kamieniem a niebem. Zdjęcie, wykonane o zmierzchu w Valletcie, ukazuje fontannę Trytona jako naczynie i ołtarz jej rzeźbione postacie spoczywają pod niebem rozpalonym odchodzącym światłem. Chmury gromadzą się jak dym, gęste i żywe, podczas gdy ostatni żar słońca płonie z horyzontu. Nie jest to ogień zniszczenia, ale odnowy, chwila, w której światło się przemienia, a nie zanika. Obraz ten mówi o cichej sile tego, co pozostaje jasne, nawet gdy dzień ustępuje miejsca nocy.

Opis

Niebo gęstnieje od cieni, a jego rozległą przestrzeń przecinają żyły stopionej pomarańczy. Poniżej sylwetki postaci z fontanny unoszą swój ciężar ku niebu, jakby oddając dzień z powrotem do jego źródła. Woda rozlewa się srebrnymi łukami, łapiąc słabe resztki płomienia; chmury nad nią kłębią się jak unoszący się dym. W tej zawieszonej chwili serce miasta staje się elementarne. Wieczny płomień przekształca znany punkt Valletty w wizję mitu i czci, medytację nad tym, jak światło trwa poprzez przemianę. Nawet gdy gromadzi się ciemność, horyzont płonie cichym oddaniem, a świat przez chwilę wydaje się zarówno śmiertelny, jak i boski..